دنیای جدید پژوهش‌های علمی، در سال‌های اخیر، هم به دنیایی بزرگ‌تر و هم به دنیایی کوچک‌تر تبدیل شده است. دنیای کوچک‌تر از این نظر که پژوهشگران به سادگی می‌توانند پشت یک کامپیوتر بنشینند و در کوتاه‌ترین زمان به اطلاعات مورد نیاز خود دسترسی پیدا کنند. آن‌ها دیگر به منابع اطلاعاتی ناچیز موسسه‌ها و دانشگاه‌های خود محدود نیستند و به بانک‌های اطلاعاتی جهانی دسترسی دارند. دنیای بزرگ‌تر از این نظر که نسبت به قبل، پژوهشگران بیشتری وارد صحنه شده‌اند و سطح رقابت را بالا برده‌اند. همان‌طور که تکنولوژی و جهانی شدن، دنیای پژوهش‌های علمی را تغییر داده است، وسایل و انگیزه‌های بی‌اخلاقی و دزدی علمی یا همان Plagiarism در حال افزایش است. در این نوشته و نوشته بعدی در وبلاگ، به سوال‌های رایجی که اغلب در ارتباط با دزدی علمی پیش می‌آید و همچنین جواب آن‌ها پرداخته می‌شود. نوشته را با تعریف دزدی علمی شروع می‌کنیم.
دزدی علمی چیست؟
به زبان ساده، دزدی علمی، به معنی کپی افکار، ایده‌ها، روش‌ها و به طور کلی کارهای دیگران و جا زدن آن‌ها به عنوان کار خود است. این اصطلاح معمولاً در محیط‌های علمی و دانشگاهی استفاده می‌شود. کار هر شخصی به طور خودکار، تحت کپی‌رایت او قرار می‌گیرد و نقض کپی‌رایت، یک عمل غیرقانونی است. کشورهای مختلف، قوانین کپی‌رایت مختلفی دارند و بعضی از کشورها مثل ایران هنوز پیمان‌نامه برن که در مورد قانون کپی‌رایت است را امضا نکرده‌اند.
دزدی علمی
آیا اهمیتی دارد که چه مقدار از اثر، کپی می‌شود؟
اگر بخش بسیار کوچکی هم از کار فرد دیگری کپی شود، باز هم دزدی به حساب می‌آید. به طور خلاصه دزدی، دزدی است؛ چه یک جمله باشد چه یک فصل از یک کتاب. با این حال، شدت مجازات ممکن است برای دزدی‌های کوچک نسبت به دزدی‌های بزرگ تفاوت داشته باشد.